Zilvermijnen, Wilde westen, en Wijn!
Door: Lars
26 Mei 2014 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Potosi is wereldbekend van zijn zilvermijnen waar ze steenrijk van zijn geworden. Dit is ook goed te zien aan alle haciendas en ‘dure’ gebouwen in het centrum. Helaas voor Potosi is hun zilvervoorraad niet meer zo groot als in de goude jaren en is het op dit moment relatief vrij arm, en is het inwonersaantal ook sterk teruggelopen. Vanuit de hele stad kun je de ‘Cerro Rico’ zien, de berg waar alle rijkdom vandaan wordt gehaald. S’Ochtends aangekomen werd ik direct geconfronteerd met de kou, wat niet zo gek is voor een stad op 4100m, en wordt dit ook wel beschouwd als de hoogste stad ter wereld. Toen de zon me een beetje had opgewarmd, ben ik op zoek gegaan naar een tour door de mijnen. Na alles te hebben vergeleken, heb ik gekozen voor de uitgebreide tour georganiseerd door nu nog part-time mijnwerkers. Nadat ik mijn mijnoutfit had aangetrokken, heb ik eerst een bezoekje gebracht aan de markt waar alle mijnspullen worden verkocht. Ongelofelijk dat je hier gewoon alle soorten dynamiet kan kopen aan de kraampjes aan de straat, zonder ook maar enige regelgeving. Weer echt typisch Bolivia dat dit zomaar mogelijk is. Na een paar cadeautjes te hebben gekocht voor de mijnwerkers, zijn we vanuit hier naar de smeltfabriek gereden, waar ze me met trots hebben verteld over hun oh zo primitieve en bijna uit elkaar vallende machines om het zilver, maar vooral zink te zuiveren. En daarna dan het spannendste gedeelte, op naar de zilvermijnen. Erin aan de ene kant, en 2,5 uur later aan de andere kant van de berg er weer uit. In complete duisternis (behalve onze koplampen) zijn we in het stof, door de kleine gangen gelopen, langs de hard werkende mijnwerkers die continu hun mijnkarretjes vol met stenen de mijn uit aan het duwen waren. Het werk in de mijn wordt op dit moment alleen nog gedaan door gelukzoekers, en is hier geen enkele organisatie of regering in betrokken. Mooi om te zien hoe trots ze zijn op hun werk, ondanks dat ze door de ongezonde werkomgeving niet ouder worden dan 50. Allemaal hopen ze op die ene blok met zilver te stuiten om in een klap rijk te worden. Op een dieet van Coca bladeren en suikeralcohol houden ze het hele dagen uit in de duisternis, en ben ik, door met vele te praten en (alcohol) te drinken, alles te weten gekomen over het leven in de mijnen. Zo hebben ze hun eigen god, die als duivel is afgebeeld in het hart van de berg, en hebben ze allemaal hun horrorverhaal over een familielid dat is omgekomen in de mijnen. Uiteindelijk blij dat ik weer buiten was, is dit een mooie ervaring geweest, maar weet ik wel dat mijn ambitie niet in de mijnwereld ligt.
Na nog een aantal heerlijke Saltenas (gevuld gefrituurd brood) te hebben gegeten, ben ik verder doorgereisd naar Tupiza in het zuiden, ook wel het wilde westen van Bolivia genoemd. Gelegen tussen de rode kleiwanden, is er echt helemaal niks te doen in dit stadje, en heb ik lekker relaxt in het zonnetje een boekje gelezen. Goed uitgerust ben ik de dag daarna de canyons rond Tupiza gaan verkennen met een cowboyhoed op het paard. Met een klein groepje voelde ik me net Lucky Luke, wat ook precies de bedoeling was van deze tocht tussen de cactussen. Onderweg zijn we langs de Inka Canyon gereden, wat een mini doorgang is tussen stijle hoge rotswanden van 5 km lang. Een uitdaging om door deze canyon te klimmen, en zo was ik ook van plan om de dag daarna terug te komen. Helaas ben ik toen uit het niks ziek geworden, en heb ik de hele nacht boven de wc-pot gehangen, waardoor mijn plannetje even moest worden uitgesteld. Na een kleine vertraging is het me uiteindelijk wel gelukt om erdoor te klimmen, en kon ik verder reizen naar Tarija in het zuid-oosten.
Tarija ligt in een stuk lager vlakbij de grens met Argentinie en Paraguay, en heeft een heerlijk warm mediteraans klimaat. De enige manier was om hier met de nachtbus heen te gegaan die midden in de nacht aankwam. Natuurlijk kwam (zoals iedere keer nog het geval was) de dikste persoon van de bus naast mij zitten, en heb ik tegen de raam aan gedrukt in de koude tocht haast niet kunnen slapen. Toen ik uiteindelijk aankwam dacht ik snel een taxi te pakken naar het goedkoopste hostel, maar stonden we al vrij snel stil omdat iemand de achterbanden had lek gestoken. Na een andere taxi te hebben gebeld, belandde ik in een felle discussie omdat beide taxichauffeurs hun geld wilden hebben. Na ze uiteindelijk allebei de helft te hebben betaald, kwam ik nog later aan bij mijn hostel, waar ik erachter kwam dat het vol was. Daar stond ik dan inmiddels om 4 uur s’nachts, geen idee waar ik was. Gelukkig was er aan de overkant nog een hotel, waar ik na een half uur aanbellen en schreeuwen eindelijk naar binnen kon. Al gauw kwam ik erachter dat ik in een soort businesshotel was beland, maar heb ik deze keer maar iets meer betaald aangezien ik (toen behoorlijk geirriteerd) geen zin meer had om verder te zoeken. Tarija lijkt net een stadje uit Zuid-Europa en ligt aan de rand van de Valle de Concepcion, waar alle wijn uit Bolivia wordt gemaakt. En zo heb ik hier dan ook die volgende ochtend mijn eerste wijnproeverij gehad. En met succes, wat heb ik genoten van alle wijnen, die een hele aparte smaak hebben omdat de druiven allemaal op zo’n hoogte zijn verbouwd. Met 3 Bolivianen uit La Paz heb ik er een gezellige dag van gemaakt, voordat ik weer verder ben gereisd naar een Sucre, weer noordelijker de bergen in.
In Sucre ben ik Lars en Timo van Cusco weer tegen gekomen, die vanuit de andere richting uit de jungle kwamen. Sucre is een trotse stad vol met mooie koloniale witte kerken en gebouwen. Dat weekend was Sucre jarig, en heb ik 3 dagen kunnen ‘genieten aka lachen’ om de optochten door de straten van Sucre. Hier heb ik weer goed aan kunnen sterken door elke dag goedkoop en veel te eten bij de Chifa (combo tussen Boliviaans en Chinees) en de Rico Pollo waar veel kippenpoten over de toonbank zijn gegaan. Verder heb ik mijn Boeren Bridge skills weer wat bij kunnen schaven, en heb ik genoten van de spannende Champions League finale. Als afsluiting was er een gratis concert in het olympisch stadion, waar zuid-amerikaanse bandjes optraden. Wel een beetje anders dan de festivals die ik gewend ben, maar toch leuk om even te zien. Vanuit het dakterras van het hostel heb ik toen nog naar de afsluitende vuurwerkshow gekeken, voordat ik die dag erna weer afscheid had genomen van Lars en Timo. Met twee wazige Israeliers uit mijn dormitorio in het hostel, heb ik toen de bus gepakt naar Santa Cruz waar ik nu zit te typen, op nog maar 400m boven zeeniveau! Na een lange tijd heb ik afscheid genomen van de bergen, en is dit mijn laatste bestemming in Bolivia, voordat ik naar Brazilie ga.
-
27 Mei 2014 - 18:33
Pap:
Heej lars,
Weer en mooi en interessant verslag van jou reis. Wat maak je toch mooie dingen mee. Bijna de laatste trip naar Brazilie. Ook weer interessant. Geniet er maar van. -
29 Mei 2014 - 21:20
OPA:
nou lars,je reis blijft nog steeds aventuurlijk en verdomd interressant
geniet er nog van
zover mij bekend heb je nogeen heerlijke maand voor de boeg
kom dan gezond en met veel ervaringen weer thuis.
groetjes opa ( ik benijd je!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley