Van de Machu Picchu naar Bolivia met Elise!

Zo zit ik weer in het internetcafe, 3 weken later. Helaas zit Elise weer in het vliegtuig terug, en is de tijd veel en veel te snel gegaan. Wel hebben we een geweldige tijd doorgebracht samen, en zoveel mooie dingen gezien.

We zijn begonnen in Cusco, waar ik Elise alles heb laten zien over mijn leven de afgelopen 7 weken. Na een korte rondleiding door het historisch centrum, zijn we toch al snel naar de San Pedro markt gelopen, waar we in twee dagen behoorlijk wat verse sapjes hebben gedronken. En natuurlijk zijn we langs alle markten gelopen, waar Elise volgens mij nog een week in zou kunnen rondlopen. De dag hierna hebben we een kort tripje gemaakt naar Pisac (Klein authentiek dorpje in de buurt van Cusco) en Cristo Blanco (een uitkijkpunt over Cusco), om nog even voor de laatste keer te genieten van de schoonheid van Cusco.

Maandagochtend zijn we vertrokken richting Machu Picchu met de Inka Jungle Trail. De eerste dag zijn we met de bus de berg op gegaan, en vanaf meer dan 4000m met de mountainbike door een jungleachtig gebied naar beneden geraced. De tweede dag gingen we dan beginnen met de Trail, en hebben we een hele dag gelopen tussen en over de bergen, en ook nog een origineel stuk Inka Trail meegepakt. Omdat Elise zo’n geweldige conditie heeft, had ze vrijwel geen last van de hoogte, en waren we het merendeel van onze tijd aan het wachten op de rest van onze groep. s’Avonds in het donker toen we bijna bij de Hot Springs waren aangekomen, moesten we nog op een of andere manier de rivier oversteken. Aangezien er weer geen brug was, stapten we in een klein mandje en werden we op een behoorlijke hoogte over een touw naar de andere kant van de rivier getrokken, en het gezicht van Elise inmiddels al wit weggetrokken was van angst. Na deze spannende oversteek, konden we gelukkig genieten in de heerlijke hete natuurlijke warmwaterbaden. De derde dag zijn we begonnen met de Ziplines die gespannen waren tussen de bergen over een diepe kloof. Na steeds met een behoorlijk snelheid van de ene naar de andere kant te zijn gegleden, was het bij de laatste zipline tijd voor iets speciaals. Op de kop, ala Spiderman, ging Elise tot mijn verbazing de laatste zipline over. Helaas was ik te laat om hiervan een foto te maken. Natuurlijk kon ik niet achterblijven en ben ik in een superman positie naar de andere kant gevlogen. De rest van de dag zijn we in de Machu Picchu vallei naast de treinrails naar het dorpje onderaan Machu Picchu gelopen, en ben ik er hier wel achter gekomen waarom deze plek zo speciaal is, wat een prachtige natuur. Vanuit het dorpje onderaan de Machu Picchu berg zijn we de laatste dag vroeg begonnen aan de stijle klim naar de Inka ruine. Binnen een uur waren we boven en hebben we heerlijk kunnen genieten van dit wereldwonder, wat zijn reputatie eer aandoet.

Diezelfde avond nog hebben we de bus gepakt naar Arequipa, waar we de volgende dag de bekende Santa Catalina kloosters hebben bezocht. Tot onze verbazing hadden we een ontzettend luxe hotel, met zwembad! Met een heerlijk zonnetje hebben dan ook een lekker relaxt dagje gehad, voordat we de volgende dag zijn vertrokken naar Puno, aan het Titicacameer, het hoogste meer ter wereld op 3800m! Vanuit Puno hebben we de Uros eilanden bezocht. Op deze heel bijzondere drijvende eilanden, gemaakt van riet, leeft een traditioneel volk, met een heel eigen, geisoleerde cultuur. Apart om dit van dichtbij mee te mogen maken. Vanuit hier hebben we nog twee andere eilanden bezocht een stuk verder het Titicacameer op. Op het eerste eiland Amantani hebben we gelogeerd bij een gastgezin, en hebben we kunnnen ervaren wat het leven op zo’n afgelegen eiland inhoud, en zijn we onder promitieve omstandigheden toch wel verwend met het lekker eten. Vanuit de top van het eiland hebben we kunnen genieten van een geweldig uitzicht over het meer, en heb ik nog nooit zo’n mooie zonsondergang gezien. Enige nadeel is dat het in de nacht vrij sterk afkoelt, aangezien het op zo’n behoorlijke hoogte is. En omdat ze vrijwel geen stroom hebben en nog nooit van een verwarming gehoord hebben, hebben we onder een toren van dekens elkaar proberen warm te houden in de kou. Heel interessant om te zien hoe deze eilanden vrijwel zelfvoorzienend zijn, en hun eigen cultuur en gewoontes hebben. Zo bouwen ze de huizen allemaal samen, en helpen ze elkaar met alles om samen gelukkig te kunnen leven. Er zijn geen autos, geen politie, geen criminaliteit, en totaal geen stress. Best wel lekker, al moet ik zeggen dat er voor de rest ook helemaal niks te beleven valt. Vanuit het tweede eiland Taquile (waar je vanuit de top ook weer een prachtig uitzicht over het titicacameer hebt) zijn we weer teruggevaren met de boot naar Puno, en hebben we in tegenstelling tot de koude nacht lekker kunnen zonnen boven op de boot. Ook heb ik nog even een duik genomen in het meer bij Taquile, maar was ik zo weer terug, aangezien het ijs en ijskoud was.

Vanuit Puno ging onze reis verder naar Bolivia! En hebben we afscheid genomen van Peru, waar ik zeker nog een keer terug wil komen! Vol vertrouwen liet ik mijn paspoort en visum zien bij de grens, maar zag ik al snel dat er problemen waren. Blijkbaar had de mevrouw in Lima genoteerd dat ik 20 dagen in Peru zou blijven, terwijl ik toch echt had aangegeven hier een stuk langer te zijn. Na een heel gedoe en een boete, heeft de bus na veel geklaag toch nog gewacht, en zijn we uiteindelijk in de hoofdstad La Paz aangekomen. Vanuit de Ciudad Alto (hoge stad), keken we neer op downtown La Paz, wat in een schitterend dal ligt tussen de met sneeuw bedekte bergtoppen. De stad is een grote chaos, wat niet gek is want volgens de buschauffeur wonen er op dit moment zo’n drie miljoen mensen. Na een stuk door de stad te hebben gelopen kwamen we al snel bij de heksenmarkt uit, waar je de gekste dingen kunt kopen, waaronder bijvoorbeeld lama embryos die geluk brengen bij het kopen van een nieuw huis. Hier hebben we de meeste tijd doorgebracht, en heeft Elise weer kunnen genieten van de vele spotgoedkope winkeltjes. In vergelijking met wat ze had toen ze aankwam, heeft ze dan ook ietsje meer mee teruggenomen naar Nederland.

Vanuit La Paz zijn we naar de Salar de Uyuni gereisd, en was ik al gewaarschuwd dat het niet de meest comfortabele busreis is. Het laatste lange stuk ging dan ook over de zandweg, maar dit weerhield de buschauffeur er niet van om een beetje af te remmen. Ik had dan ook af en toe het gevoel dat de bus zou omvallen, maar zijn we hier gelukkig zonder schrammetje vanaf gekomen. Het zuid-westen van Bolivia is vrijwel allemaal woestijn, en Uyuni is dan ook echt een woestijnstad. Vanuit hier gingen we de eerste dag naar de zoutvlakte, die ongeveer net zo groot moet zijn als Belgie. In de jeep reden we over deze almaar uitstrekkende felwitte vlakte wat heel onwerkelijk is. Zo kun je dan ook leuk spelen met perspectief in foto’s, en zal Elise jullie deze lachwekkende plaatjes vast laten zien. We zijn op de zoutvlakte gebleven tot de zon onder ging, en moet ik mijn mooiste zonsondergang nu toch wel delen met het titicacameer. In de kou zagen we de kleuren veranderen naar oranje en paars, en zijn we uiteindelijk in het duister naar ons hotel van zout gereden.

De volgende twee dagen zijn we verder de woestijn omhoog gereden langs allerlei verschillende landschappen, continu omringd door de woest uitziende vulkanen, waarvan er gelukkig geen meer actief was. Wel was er eentje semi-actief en zag je van ver rook uit de krater komen. Van de zandwoestijn tot kolosale rotsformaties, zijn we bijna tot Chili en Argentinie met de 4 wheel drive gereden waar geen enkele weg naartoe gaat. Wat alle gebieden overeen kwamen, is dat het overal droog is, en er bijna niks leeft behalve cactussen, Vicunas (Lamas doe veel op herten lijken)., en een vreemde soort konijnen. Wel zijn er vele meren in allerlei kleuren, waarin de vele vulkanen weerspiegeld worden. Zo zijn we bij een groen en rood meer geweest, dat zijn kleur kreeg door de algen of de vele mineralen uit de vulkanen. In deze ondiepe meren waren vele flamingos te vinden, die blijkbaar eten door de algen uit het water te filteren. Tijdens periodes van zon en zonder wind, kon het er behoorlijk warm worden. Maar als de zon weg was, had ik toch wel mijn muts en handschoenen van alpacawol nodig om warm te blijven. En s’nachts was het zelfs -13 graden, en hadden ze ook hier geen verwarming of stroom. Gelukkig was er de laatste ochtend een hot spring die in contrast met de buitentemperatuur gloeiend heet was. Het was dan ook een grappig gezicht hoe de mensen om de hot spring heen met muts en handschoenen stonden te bibberen, en de mensen in het water in bikini en zwembroek het lekker warm hadden. Wat ook ongelofelijk was, waren de verschillende natuurlijke geisers die we de laatste dag zijn tegengekomen. Op de krater uit gaten in de grond kwam een torenhoge kolom van stoom ruikend naar een sterke zwavellucht, en had ik echt het gevoel alsof ik op een actieve vulkaan stond. Onze laatste stop was Rock Valley wat weer wat lager lag. Midden in een gigantische formatie van rotsen lag een groene vallei met water en grazende lamas. Natuurlijk kon ik het niet laten om op een van deze rotsen te klimmen, en hadden we van hier een geweldig uitzicht over de Rock Valley.

Vanuit Uyuni ging de bus terug naar La Paz, waar ik al veel te snel Elise heb moeten uitzwaaien, die nu op dit moment in het vliegtuig terug naar Nederland zit. In zo’n korte tijd hebben we zowel het hoogtepunt van Peru en Bolivia gezien, en zijn we van het ene spektakel naar het andere gegaan. Gelukkig heb ik deze dingen allemaal samen kunnen zien, en ik zal Elise dan ook gaan missen in het vervolg van mijn trip. Nu ben ik al over de helft, en kan ik me niet meer zo goed voorstellen hoe Nederland eruit ziet, en verlang ik soms stiekem wel naar een hollandse frikandel speciaal. Maar daarentegen heb ik nog zoveel mooie dingen in het vooruitzicht, en hier ga ik voluit van genieten!