Colca Canyon & Choquequirao trek

Op deze vrijdag schrijf ik mijn laatste verslag over mijn verblijf in Cusco. Hierna zal ik verder gaan reizen naar Bolivia en Brazilie, en gaat Elise mij hier voor 2 en een halve week in vergezellen! Op dit moment zit ze volgens mij ergens boven de Atlantische oceaan, en kan ik haar morgenvroeg eindelijk ophalen van het vliegveld in Cusco. Ik heb zo veel zin om haar Cusco te laten zien, en alles kan vertellen wat ik hier beleefd en gedaan heb.

Afgelopen twee weken kan ik wel zeggen dat de twee meest sportieve weken waren van mijn verblijf hier in Cusco. Zo heb ik een bezoek gebracht aan de Colca Canyon, wat bestempeld wordt als de diepste canyon ter wereld. En dat heb ik dan ook goed geweten. Op een donderdagnacht ben ik met de bus vertrokken naar Arequipa. De witte huisjes en het uitzicht op de omringende vulkanen maakt dit een erg bijzonder gezicht en heb ik binnen een dag zowat de hele stad gezien. Hier heb ik mijn tweedaagse trektocht in de Colca Canyon geboekt, en werd ik midden in de nacht opgehaald met de bus om richting de diepste kloof ter wereld te gaan. s’Ochtends vroeg kwam ik aan in het dorpje Chivay wat het begin van de Colca Canyon aangeeft, waarna ik ben doorgereisd naar de Mirador Cruz del Condor. Hier heb je een van de beste uitzichten over de canyon, en heb ik vele Condors weten te spotten. Dichtbij ben ik mijn afdaling begonnen naar de bodem richting de Rio del Colca. Met een volle rugzak ben ik in zo’n 3uur 1000m afgedaald in de brandende zon in het stof tussen de vele cactussen. Beneden zijn we langs verschillende verlaten Pueblos gelopen. Deze dorpjes zijn alleen bereikbaar te voet, en alle benodigdheden moeten dan ook met muilezels over de voetpaden gehaald worden. Hierdoor zijn vele mensen uit deze regio verhuisd naar de grotere steden, en zijn de dorpjes nog amper bewoond.

Later in de middag kwam ik aan bij Oasis Lodge waar ik bleef overnachten. Dit zag er ook werkelijk uit als een oase, met palmbomen, een zwembad, lekker eten en veel drank. Met toch wel een behoorlijk groep mensen (waaronder natuurlijk Nederlanders) heb ik hier een erg gezellige avond gehad. De volgende dag stond dan de zware klim naar boven op het programma, en ben ik in de vroege ochtend voor zonsopgang binnen een paar uurtjes de 1000m weer omhoog geklommen. Ze dachten het even extra zwaar te maken door pas aan het einde van de klim te ontbijten, en was dit een extra motivatie om snel boven te komen.

Eenmaal bij de top te zijn aangekomen, ben ik weer verder gegaan met de bus richting warmwaterbronnen. Omdat ik meer zin had in een beetje koud water en de entree een beetje duur was had ik besloten met mijn Israelische vriend om in plaats van dit, maar gewoon een duik in de rivier te nemen. En heb ik hier heerlijk op een rots midden in de rivier zitten zonnen.

De terugreis naar Arequipa gingen we met de bus helemaal omhoog naar een hoogte van 4900m (hoger dan de grootste berg in Europa!), en heb ik in de sneeuw tussen de vulkanen de vele wilde kuddes Lamas en Alpacas mogen zien. Dit was het einde van een mooi weekend, en een goede training voor de 4-daagse trektocht naar Choquequirao waar ik afgelopen weekend ben geweest met een groep van 5.

De tocht naar Choquequirao, ook wel bekend als het kleine zusje van de Machu Picchu, is een van de zwaarste maar ook mooiste dingen die ik ooit gedaan heb. In een vrijwel verlaten gebied zijn we met onze volbepakte rugzakken begonnen met lopen. Meegenomen hadden we 2 tenten, slaapzakken, aardig wat kilos rijst en pasta,noodles, veel koekjes en chocola, en een kookstel op alcohol. Het hele overlevingspakket dus in onze rugzakken. Water konden we gelukkig bijvullen in de weinig aanwezige kranen bij de kampeerplaatsen, en hadden we tabletten gekocht om dit water te zuiveren. De eerste dag hebben we aardig wat kilometers gemaakt, maar zijn we vooral afgedaald wat dit denk ik de minst zware dag maakte (en we waren nog helemaal fit natuurlijk). Toen het net donker begon te worden kwamen we aan bij een kampeerplek beneden bij de rivier, waar we onze tenten op hebben gezet en een vuur hebben gemaakt om spaghetti te koken. Zonder matjes om op te slapen was dit een verschrikkelijke nacht op de harde rotsen, met een ongelofelijke hitte, in een grote wolk muggen. Helaas was de 4-persoonstent ook niet echt geschikt voor 4 personen en was er geen mogelijkheid om te bewegen. Met daarbij ook nog een daverend gesnurk van onze Belgische vriend, was het Mission Impossible om in slaap te komen.

De volgende dag zijn we begonnen met de grote klim omhoog, na amper te hebben geslapen. Om half 5 zijn we opgestaan om te beginnen met koken, en rond 6 uur was het dan eindelijk zover. De eerste uitdaging was om aan de andere kant van de rivier te komen, aangezien er niks van de twee bruggen over was. Heel slim hadden ze wel een touw over de rivier gespannen met daaraan een mandje waar twee personen zich van de ene naar de andere kant konden trekken. Aan de overkant zijn we begonnen aan het meest zware gedeelte, zo’n 8km alleen maar klimmen over een stijl pad van 1500m naar 3100m hoogte. Ondanks de langdurige verzuring in de benen hebben we dit toch mooi gehaald, en hebben we de top bereikt in zo’n 4 uur. Ik dacht dat we nu het zwaarste gedeelte gehad hadden, maar heb me hier toch een beetje in vergist. Het was nog zo’n anderhalf uur lopen naar de ruines van Choquequirao, maar was dit toch niet zo vlak zoals ik van te voren dacht. Na stijl naar beneden te zijn gegaan ging het pad weer heerlijk stijl omhoog, en was het toch weer goed afzien.

Later in de middag kwamen we dan aan bij de ruines boven op de berg. En wat een beloning voor deze lange tocht. Deze plek is toch wel de mooiste plek waar ik tot nu toe ben geweest, en was dit het lopen zeker waard. Het mooie van deze ruines, is dat het dus nog minimaal touristisch is omdat je er alleen via deze zware weg kunt komen. Zo hebben we vrijwel alleen de oude Inka-stad kunnen verkennen. Zie vooral de foto’s van deze o zo mooie onaangetaste citadel.

Vanuit hier was het plan om in een dag door te lopen naar de andere kant van de vallei. De volgende ochtend zijn we dan ook vroeg opgestaan om het pad te zoeken. We hebben werkelijk alle paden geprobeerd, en weer veel van boven naar beneden en vica versa gelopen, maar helaas zonder succes. Dit was toch wel een beetje balen, maar kan ik nu wel zeggen dat ik serieus alle hoeken van Choquequirao heb gezien. We hebben toen besloten om dezelfde weg weer terug te gaan. Maar aangezien we deze keer niet op dezelfde verschrikkelijke camping wilden kamperen, hadden we nog een vrij lange en pittige weg voor ons om de volgende camping te bereiken. Met goede moed ben ik hieraan begonnen, en zijn we binnen no-time weer afgedaald naar de rivier. Vanuit hier was het weer alleen maar omhoog. Deze keer een langere weg, en dan iets minder stijl. Deze dag kon ik op een of andere manier niet moe worden, en ben ik zonder veel pauzes in een heerlijk tempo de berg op geklommen. Het laatste stuk moesten we in het donker lopen. Met mijn koplamp op mijn hoofd zijn we de laatste uurtjes naar boven gegaan. Het was wel goed opletten, aangezien de tarantulas nachtdieren zijn en dan hun holletje uitkomen. Zo heb ik er dan ook vele op het pad zien zitten, en ben ik hier deze keer maar met een grote boog omheen gelopen. Eenmaal bij de camping te zijn aangekomen waren we helemaal gesloopt, en hebben we zo snel mogelijk gegeten en de tent opgezet om in een diepe slaap te vallen.

Omdat we zoveel gelopen hadden deze dag was het de laatste dag nog maar een kwestie van een paar uurtjes om weer in het dorpje Cachora aan te komen. Alleen merkte ik dat ik deze dag helemaal geen energie meer over had, en had ik het toch nog behoorlijk zwaar. Na een uur langs de weg naar bussen te hebben gezwaaid, is er uiteindelijk toch iemand voor ons geimproviseerde bord met Cusco erop gerschreven gestopt, en dacht ik lekker in de bus te kunnen gaan slapen. Helaas was dit niet mogelijk door de ongelofelijke hitte door de kapotte airco en de minimale wind die uit de ramen kwam. De bus deed er dan ook nog eens 5 uur over in plaats van 3, en heb ik vol frustratie in de bus gezeten.
Al met al was het een hele bijzondere ervaring, en ben ik ontzettend blij dat ik dit gedaan heb. Ik ben gelopen van koud op de top in de wolken naar een bloedhete sauna bij de rivier vol met muggen. En dan het laatste stuk naar Choquequirao door een jungle-achtige omgeving, op de dichtbegroeide hellingen met vele ijskoude watervallen. En dit allemaal op een weg waar af en toe wat boeren met koeien of paarden langskwamen, en met een minimum aan toeristen. Ik heb gekampeerd op de meest verschrikkelijke plek bij de rivier, maar ook op de meest mooie plekken boven op de berg. En dan het hoogtepunt Choquequiro, dat maakte de reis helemaal compleet. Ook heb ik een nieuwe vriend gemaakt. Sandy (zwerfhond) is helemaal van beneden de rivier voor 2 dagen meegelopen, en heeft me goed de weg gewezen. Helaas hebben we haar achter moeten laten in Cachora, en was dit toch wel een pijnlijk afscheid.
Na 4 dagen alleen maar pasta en rijst, en tonijn te hebben gegeten zijn we na afloop lekker bij de Chinees ons helemaal vol gaan proppen. En omdat ik hier nog niet genoeg aan had, heb ik hierna ook nog even de Pollo a la Brasa een bezoekje gebracht. Op dit moment ben ik al weer helemaal hersteld van alle fysieke uitdagingen, en zijn er alleen nog de vele irritante muggenbulten over die ik heb opgelopen bij de rivier.

Afgelopen woensdag was het mijn laatste dag op mijn vrijwilligerswerk, en heb ik de kinderen de Nederlandse traditie van het eieren schilderen bijgebracht. Met veel plezier hebben ze hun ei allemaal een gezichtje gegeven en heb ik mijn werk met een goed gevoel kunnen afsluiten. Nog even met iedereen op de foto gegaan, en ik heb nog een leuk zelfgeknutseld cadeautje als bedankje gekregen. Na iedereen geknuffeld te hebben vind ik het toch wel jammer om afscheid te nemen van deze vrolijke groep kinderen.

Het is een beetje een lang verhaal, maar wild dit toch allemaal graag met jullie delen. En wat kijk ik uit om samen met Elise nog veel meer mooie plekken te zien. Zo staat binnekort de Machu Picchu op het programma, en daarna nog het Titicaca meer en de Salar de Uyuni. Hier zullen jullie over 3 weken ook alles over horen.